Beginnen met schrijven was altijd al lastig, maar wat het helemaal demotiverend maakt, is dat je tegenwoordig zelfs niet eens meer hoeft te schrijven. Dat kan AI al voor je. In mijn betaalde Microsoft pakket zit sinds kort ook CoPilot. Een opdracht van slechts een paar woorden heeft die tool nodig om met de tekst hier onderaan te komen.
Het demotiveert me. Niet alleen maar omdat de moeite die ik moet steken in een goed geschreven tekst in slechts enkele seconden gedevalueerd wordt door zo’n AI-tool (een Language Learning Model, om precies te zijn). Bijna alsof het breiwerk waar je zelf uren mee bezig zou zijn binnen een minuut uit een machine rolt. Maar óók omdat ik weet dat zulke teksten gemaakt worden op basis van voorspelling, op basis van eerdere teksten over hetzelfde onderwerp. Die zin “Schrijven is voor mij altijd een manier geweest om te reflecteren, te leren en te groeien.”, daar herken ik me in. Maar kennelijk hebben nog duizenden andere mensen vóór mij iets vergelijkbaars gezegd op het internet. Zo bijzonder ben ik dus niet.
Diezelfde mensen op het internet schrijven kennelijk ook: “Het is alsof de woorden weer tot mij spreken, roepend om op papier gezet te worden.” Pfoeh, heftig hoor. Ik wist echt niet dat er zóveel dichters rondliepen op deze wereld! Of wacht effe, dat is misschien ook wel niet zo. CoPilot kan zich alleen baseren op teksten die het heeft gekregen. De mondelinge uitspraken van Henk “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg” Jansen en Ingrid “Ik zeg maar zo: zeg maar niks” de Vries zitten daar helaas niet bij. Anders was de output misschien wel geweest: “Joh, ik besef me net dat ik beter gewoon me huis ken opruimen dan dat ik hier ga lopen te schrijven. Doei hè!”
Ik vraag CoPilot om de tekst informeler te maken. Dat leidt o.a. tot de volgende alinea:
“Er waren momenten dat de inspiratie weg leek te ebben, maar nu voel ik weer energie en een dieper begrip voor de kunst van het schrijven. De woorden stromen weer binnen, klaar om op papier gezet te worden.”
Ik vraag om ‘makkelijker te lezen’. CoPilot geeft me dit:
“Ook wil ik mijn perspectief delen, belangrijke onderwerpen bespreken en anderen informeren. Door mijn ervaringen en inzichten te delen, hoop ik een positieve invloed op mijn lezers te hebben.”
‘Veel makkelijker maken’, vraag ik dan. Ik besef trouwens heel goed dat elke herschrijfopdracht energie kost, veel meer CO2 uitstoot dan mijn eenvoudige hersentjes doen. Maar ik ben nieuwsgierig. Op mijn scherm verschijnt:
“Het nieuwe jaar is een goede tijd voor een nieuwe start. Ik ga weer beginnen met schrijven. Ik heb nagedacht over hoe woorden gevoelens en gedachten kunnen uitdrukken.” Best prima… Maar dan kom ik bij de laatste alinea:
“Met deze nieuwe motivatie nodig ik u uit om samen met mij aan deze reis te beginnen. Laten we creatieve mogelijkheden verkennen, nieuwe perspectieven ontdekken en de waarde van verhalen ervaren. Dit is nog maar het begin, en ik ben benieuwd waar deze weg ons brengt.”
Artificial Intelligence: makkelijker kunnen we het niet maken.
Wel interessanter. Ik gooi een foto van mezelf in een andere tool (herkent u het paarse glittervestje?) en besluit deze blog te publiceren. En zo een klein verschil te maken in de levens van mijn lezers.
Frisse start
Een nieuw jaar, een nieuw begin. Deze frisse start markeert het moment waarop ik mijn liefde voor schrijven weer oppak en mijn pen opnieuw tot leven breng. De afgelopen tijd heb ik veel nagedacht over de kracht van woorden en hoe ze onze gedachten en gevoelens kunnen vormgeven, vastleggen en delen met de wereld.
Er waren momenten van stilte, waarin de inspiratie leek te vervagen, maar nu voel ik een hernieuwde energie en een dieper begrip voor de kunst van het schrijven. Het is alsof de woorden weer tot mij spreken, roepend om op papier gezet te worden.
Waarom nu, vraag je je misschien af? Het antwoord ligt in de magie van verhalen en de behoefte om mijn innerlijke wereld te delen. Schrijven is voor mij altijd een manier geweest om te reflecteren, te leren en te groeien. Het biedt een ruimte waarin ik vrij kan zijn, waar mijn gedachten ongefilterd kunnen stromen en waar ik mezelf beter kan begrijpen.
Daarnaast voel ik een verantwoordelijkheid om mijn stem te gebruiken, om onderwerpen aan te kaarten die mij na aan het hart liggen en om anderen te inspireren. Door mijn ervaringen, visies en inzichten te delen, hoop ik een klein verschil te maken in de levens van mijn lezers.
Met deze hernieuwde toewijding om te schrijven, nodig ik jullie uit om mee op reis te gaan. Laten we samen de diepten van creativiteit verkennen, nieuwe perspectieven ontdekken en ons laten meevoeren door de kracht van verhalen. Dit is slechts het begin, en ik kan niet wachten om te zien waar deze weg ons naartoe leidt.
Marjolein Rotteveel 