Afgelopen zondag voelde ik me opeens weer een tiener. Al jaren ben ik fan van het tv-programma De Mol. De Vlaamse versie van onze ‘Wie is de Mol’, hetzelfde concept, maar dan zóveel beter. Vooral omdat de deelnemers gewone mensen zijn die enkel meedoen voor de fantastische ervaring in plaats van om hun bekendheid te vergroten, maar ook omdat het programma met enorm veel toewijding én humor gemaakt wordt. Afgelopen zondag was de finale. Elk jaar wordt die live vertoond in een grote bioscoop in Antwerpen en dit jaar besloot ik om daar, samen met een vriendin, naartoe te gaan.
Bioscoopkaartje gekocht, hotelletje geboekt, Eurocity’tje gepakt en daar stonden we dan, samen met zo’n 6500 (!) andere molfans. Het hele gebouw was van binnen tot buiten aangekleed in stijl en er lag een enorme rode loper, waar presentator Gilles de Coster en alle kandidaten voorbij kwamen. Tot drie maanden geleden nog onbekende Vlamingen, nu werden ze allemaal enthousiast toegeschreeuwd. “Els! Els! Ah, daar is Jan! Aaah, Hilde!!!” én er werden ontelbaar veel selfies gemaakt.
Na het rode lopermoment bekeken we de finale-aflevering op groot scherm en zagen we wie de winnaar, wie de mol en wie de ‘verliezer’ was. Luid applaus en gejoel in de zaal bij alle drie.
Na afloop bleven wij nog zitten voor de nabeschouwing, het tv-programma Café de Mol, dat in de hal van dezelfde bioscoop opgenomen werd. (Typerend trouwens hè dat de nabeschouwing van de Nederlandse versie Mol*talk* heet en de Vlaamse versie *Café* de Mol?) Daarna liepen we naar de hal, die al een heel stuk leger was geworden. Mijn vriendin ging nog naar de wc, ik ging kijken bij de opnameplek. De drie finalisten bleken daar nog te zijn, tussen een heleboel fans.
Op een gegeven moment kwam finalist Alexy in de buurt, ik kon de mensen die een selfie met hem ‘trokken’ aanraken…
Zou ik hem ook om een selfie vragen?
Maar ik ben in mijn eentje!
Maar ik ben een vrouw van 40 plus, daar ben ik toch veel te volwassen voor!
Ik deed het toch. En oh wat was ik blij – zie de foto. Bizar kinderachtig blij. XD
Met mijn ‘De Mol’ popcornbak (souvenir!) zorgvuldig opgeborgen in mijn tas liep ik naar buiten. Nog veel te hyper om naar het hotel te gaan, dus we aten nog wat in de naastgelegen fastfoodtent.
Een uur later zat ik nog te stuiteren. Dat ik vanuit mijn hotelkamer uitzicht had op de bioscoop en dus na middernacht nog steeds de ‘lichtshow’ kon zien die speciaal voor De Mol gemaakt was, hielp ook niet. De volgende dag was ik nog steeds blij. Ook Antwerpen zelf was trouwens fantastisch. Net als het weer. Ook de treinen reden op tijd. Mán, wat een geluk had ik dat weekend.
Tijdens de terugreis in de trein speelden we Uno, ook iets dat me 25 jaar jonger deed voelen.
Moraal van het verhaal: stop nooit met dingen doen waar je blij van wordt, hoe kinderachtig ze ook lijken. 😊
Marjolein Rotteveel 