Gistermiddag moest ik me door een bomvolle stad – hordes funshoppende mensen, overal rijen voor de terrassen – wurmen om bij de bibliotheek te kunnen komen. Nu al 5 maanden mag je daar alleen maar naar binnen om boeken op te halen die je online gereserveerd hebt. In plaats van vrijuit over alle afdelingen struinen, met je hoofd schuin alle boekenplanken langs, een boek pakken, er doorheen bladeren, nieuwe ontdekkingen doen…
“Wil je even wachten tot ik klaar ben?” beet de man mij toe die óók bij de kast met reserveringen stond, bij precies hetzelfde rek als waar ik moest zijn. Ik kwam inderdaad op ongeveer één meter afstand van hem, in plaats van anderhalve. Maar als er net al 100 keer iemand rakelings langs je heen is gelopen of gefietst, dan vergeet je soms even dat we nog steeds in een coronasituatie zitten. Zijn irritatie, ongetwijfeld opgebouwd door de 100 mensen die kort daarvoor te dicht bij hém in de buurt waren geweest, overrompelde me en maakte me bijna aan het huilen. Ik werd een beetje boos op hem. Ik werd boos op het meisje dat even later, toen hij weg was, dicht naast mij kwam staan om in hetzelfde schap haar gereserveerde boek op te zoeken. Ik werd super boos op alle mensen waar ik op de terugweg naar huis weer omheen moest slalommen.
Eenmaal thuis besefte ik waar ik nou eigenlijk écht boos om was. Dat de bieb, normaal gesproken een plek van (relatieve) rust in een drukke binnenstad, nog steeds niet gewoon open mag. Dat we ruim twee maanden geleden alweer op afspraak mochten winkelen, maar dat we in de bibliotheek nog steeds veroordeeld zijn tot een matige variant van click & collect op een paar vierkante meter.
We mogen wel weer onbeperkt winkelen, maar het voedsel voor de geest dat de bibliotheek ons bijna gratis biedt, is nog steeds op rantsoen. Om over de musea nog maar te zwijgen. Hoe gevaarlijk kan een gereguleerd aantal museumbezoekers nou echt zijn? De gemiddelde museumbezoeker gedraagt zich sowieso een stuk rustiger dan de gemiddelde bezoeker aan Hoog Catharijne. Bovendien stappen ze niet naar buiten met een tas vol spullen die ten koste gaan van het milieu en onze medemens, maar met een hoofd vol indrukken aan mooie en bijzondere objecten. Want boeken en kunst maken ons pas écht rijker.
En toch zijn bibliotheken en musea nog steeds niet open. We mogen niet kijken, kijken, alleen maar kopen.
Zie ook: Hoe kun je het in hemelsnaam verdedigen dat IKEA wordt geopend, maar musea en theaters gesloten blijven? (Ilja Leonard Pfeiffer, HP De Tijd)
Marjolein Rotteveel 