Dagboek van zondag 22 maart 2020
Vandaag 4,5 uur buiten geweest, een wandeling van ruim 13 km van Oosterbeek naar Arnhem, onder andere langs de rivier. Er was een strakblauwe lucht en zelfs met de stevige oostenwind konden we prima op een bankje zitten om onze zelf meegebrachte thee op te drinken. Vlak voordat we weggingen las R. in het nieuws dat Natuurmonumenten mensen opriep om weg te blijven uit natuurgebieden. Dat bracht ons éven aan het twijfelen, maar we gingen toch. Zelfs een klein stukje (4 minuten) met de trein, terwijl dat niet strikt noodzakelijk was (sorry NS).
Op onze route kwamen we veel mensen tegen, maar niet té veel. Ik was alleen op een gegeven moment helemaal klaar met het steeds opzij moeten stappen, of zelfs even stilstaan, om te zorgen dat tegenliggers ons op 1,5 m afstand konden passeren. En dan elke keer ‘hallo’ móeten zeggen, zodat duidelijk is dat je juist sociaal bent met je afstand nemen.
Daarnet las ik op volkskrant.nl een reportage over hoe mensen vandaag in groten getale op pad waren gegaan. Veel naar bouwmarkt en tuincentrum, waar bezoekers vergeefs om elkaar heen slalomden. Veel mensen sloegen juist nu nog materialen en plantjes in, uit angst dat dat straks door een volledige lockdown niet meer zou kunnen. Ook ging het over de massale toestroom naar stranden, waar het blijkbaar niet meer mogelijk was om 1,5 m afstand te houden. De toegangswegen naar Zandvoort en Bloemendaal zullen de komende dagen ook nog dicht blijven.
Het artikel riep angst bij me op, mag je straks zelfs niet meer een flink stuk wandelen in de natuur? En ben ik over een paar dagen (de normen en waarden veranderen pijlsnel in deze tijd) opeens een enorme aso wanneer ik de trein pak om naar mijn vriend te gaan? Want strikt noodzakelijk is dat niet. Maar 60 km fietsen is óók geen optie.
Nog twee weken, in ieder geval. Twee weken houden we het toch nog wel vol met zijn allen? Toch is het naar hoe er steeds weer een beetje vrijheid wordt afgenomen. Tien dagen geleden kon alles gewoon nog (behalve handen geven trouwens, maar ok).
Het is niet leuk. Gelukkig is het nu wél lente, steeds meer bomen staan in bloei, en het is na die natte en donkere februari stralend zonnig. Bovendien is het nu pas maart. Het zal steeds zomerser worden en iedereen weet dat virussen niet van zomer houden. Tegen die tijd hebben we wel weer andere sores, zoals eikenprocessierupsen en extra veel tekenbeten door al dat wildplassen bij gebrek aan open horecagelegenheden.
En op korte termijn: volgend weekend gaat de klok vooruit. Dan hebben we dus een uur minder. Alle beetjes helpen.
– Seintje krijgen bij nieuwe berichten? Vul je e-mailadres in! –
Meer berichten over corona:
Vluchten in vogels kan niet meer
In de lange lockdown vorig jaar snakte ik naar nieuwe prikkels. Iets dat me kon verrassen, nu winkels, horeca en cultuur dicht waren. Gelukkig waren we nog wél vogels.
Derde prik
De vorige keer scheen de zon en hingen overal vrolijk gekleurde stickers met ‘fijn dat je er bent’ en foto’s van mensen die blij hun blote bovenarm toonden. Nu was het wachten een stuk minder leuk.
Kopen, kopen, niet kijken
Gistermiddag moest ik me door een bomvolle stad – hordes funshoppers, overal rijen voor de terrassen – wurmen om bij de bibliotheek te komen. Om een reservering op te halen en een snauw te krijgen van een medebezoeker.
De dag dat de horeca sloot (coronaflashback)
Op 15 maart 2020 ging ik met de trein en lunchen in een restaurant. Ik had desinfecterende handgel bij me, alsof ik op vakantie was in een ver en gevaarlijk land. Het restaurant was die dag vrijwel uitgestorven…
10 dingen die ik al minstens een jaar niet meer heb meegemaakt
1. In een vliegtuig zitten naast iemand die veel te breed is voor haar eigen stoel en die daarom ook maar een deel van jouw stoel in beslag neemt, terwijl die sowieso al vrij smal was – en dat dan vijf uur lang. 2. Langs de Jaarbeurs proberen te fietsen, maar geblokkeerd worden door duizenden…
Coronadebat in lichaamstaal
Na het hardlopen deed ik bovenop de brug mijn rek- en strekoefeningen. In een woonboot aan de overkant van het kanaal stond de tv aan. Op een groot scherm zag ik een man die stond te praten in de Tweede Kamer. Van deze afstand kon ik zijn gezicht niet goed zien, was het Jesse Klaver?…
Wennen aan lockdowns
Ik weet nog precies waar ik was toen ik op 15 maart hoorde dat De Horeca Ging Sluiten. En als je me toen had verteld dat we die situatie tot 1 juno vol moesten houden, dan was ik vol ongeloof in tranen uitgebarsten. Maar gelukkig hebben wij mensen een fantastisch aanpassingsvermogen.
Naar buiten kijken
Tussen alle strikt noodzakelijke treinreizigers valt hij direct op, het jongetje van een jaar of 4. Zijn moeder zit aan het gangpad, waar zij volgens de coronaregels helemaal niet mag zitten. Het is logisch dat ze naast elkaar willen zitten, maar eigenlijk zou híj aan het gangpad moeten, ervan uitgaande dat kinderen geen corona kunnen…
Marjolein Rotteveel 