Toen ik om 17.57 uur aankwam bij Jaarbeurs hal 1 stond daar een lange rij. “Twintig minuten wachten”, hoorde ik een man in een GGD-jas zeggen. Ik sloot aan in de linker rij en zette mijn muts op tegen de kou. Langzaam schuifelde de rij vooruit in het donker. Uiteraard ging de rij naast me veel sneller, mensen die ik net nog had zien parkeren haalden mij nu in. Ik kreeg koude voeten. Ik overwoog om een podcast te gaan luisteren, maar vond dat ik gewoon geduldig moest wachten.
De vorige keer was ik overal begroet door vrolijk gekleurde stickers met ‘fijn dat je er bent’ en foto’s van zo divers mogelijke mensen die blij hun blote bovenarm toonden. Nu stond bij de ingang alleen een paars banier met ‘vaccinatielocatie’. Ernaast stond de uitnodigende tekst ‘Boosterprik en tweede prik alleen op afspraak’.
Binnen was het gelukkig wel warm. Ik kreeg een gezondheidsverklaring overhandigd en stapte de enorme hal in. In tegenstelling tot de vorige keer vond nu alles in één hal plaats, wat het op de een of andere manier ook minder leuk maakte. De vorige keer scheen de zon naar binnen, nu was het donker en droeg iedereen winterjassen. We stonden in de slalomrij met hetzelfde elan als voor de security check op een vliegveld. Allemaal hannesend met de papieren en andere dingen die we zo meteen moesten laten zien.
Ik stond óók al in de verkeerde rij voor de gezondheidsverklaringbalie. De man voor me had kennelijk nergens over nagedacht, hij klonk bijna verbaasd toen hij zijn legitimatie moest laten zien en benadrukte dat hij dus voor de bóóster kwam. “Bijna al deze mensen komen voor de booster, meneer”, zei het meisje achter het loket stoïcijns. Nee meneer, u bent niet bijzonder, dacht ik. Alleen bijzonder traag.
Tijdens het wachten keek ik rond naar de handelingen van de verschillende GGD-medewerkers. De hele dag staan. Steeds dezelfde dingen zeggen. Opletten wie je waar naartoe moest verwijzen. Hoe vaak zouden ze pauze hebben?
Mijn gezondheidsverklaring kreeg een grote oranje sticker en ik mocht weer schuifelend doorlopen. Bij het volgende loket stond, heel verwarrend, een jongen van 16 in een trainingspak voor me. Jongeren waren toch nog niet aan de beurt? Maar toen hij opzij keek, bleek het een slanke jongensachtige oude vent met grijsblond haar. Om precies te zijn die ene irritante die de hele tijd had staan bellen in de rij, met zijn oortjes in.
Met hem was kennelijk iets misgegaan in het systeem, hij wilde een stoel bij het gangpad, maar had een plek bij het raam gekregen, oh nee we waren niet op Schiphol. Wat er wél mis was weet ik niet, maar het duurde lang. Het GGD-meisje zei hardop “U bent 46” en kennelijk was dat een reden waarom hij een andere prik moest krijgen. “U hebt geluk”, hoorde ik de volgende GGD-medewerker tegen hem zeggen, “u hoeft niet in de rij te staan”. Daarbij wees ze vrolijk naar de lange prikrij voor alle ‘gewone’ mensen, waar ik dus wél naartoe moest.
In de tijd dat de GGronD-stewardess met deze 46-jarige bezig was, handelde haar collega in het hokje ernaast maar liefst drie andere passagiers af. Even overwoog ik om van rijtje te wisselen, maar ik vond dat ik geduld moest hebben en ik wilde het ook niet ingewikkelder maken voor die medewerkers.
Het baliemeisje nam mijn rijbewijs in haar handen en nadat ze dingen had gedaan in de computer kreeg ik een lullig stukje papier met het cijfer 1 erop. Geen gezellig roze (of oranje) blaadje met mijn vaccinatiegegevens erop dit keer.
Ik ging nog een rij in. Het was inmiddels 18.28 uur en nu vond ik het niet leuk meer. Ik had een suikerdip, van de kou én omdat het inmiddels etenstijd was. Ik was niet alleen hangry, maar ook bang om flauw te vallen wanneer ik de prik zou krijgen. Gelukkig had ik wat chocolade bij me.
In het achterste gedeelte van de hal stonden rijen stoelen op 1,5 meter afstand van elkaar. Dat was niet alleen de wachtruimte voor ná de prik, ontdekte ik nu. De prikmedewerker zat op een stoel op wieltjes en ging met een karretje met alle prikken en benodigdheden alle wachtenden langs. Een handig systeem voor in de winter, “stroop alvast je mouw op” zoals de vorige keer op de posters stond, was nu niet realistisch.
Ik mocht gaan zitten op een stoeltje en trok mijn winterjas uit. In mijn rij was nog geen prikker, zag ik. Nóg langer wachten. Ik keek om me heen en zag hoe andere mensen hun prik kregen. Moslima’s die een stukje bovenarm ontblootten. Een man met een bovenarm vol tatoeages. Een mevrouw met een muts ver over haar oren, die het prikken kennelijk spannend vond. Allemaal werden ze rustig en vriendelijk gevaccineerd.
Toen kwam de prikster naar mij toe gerold op haar stoel. Efficiënt had ik mijn trui al uitgetrokken toen ze bij de persoon voor mij was. Ik overhandigde het papiertje en zij zei routineus dat ik mijn arm zoveel mogelijk moest ontspannen. Het deed even pijn toen de naald mijn arm in ging. Toen kreeg ik een pleister en een nieuw stukje papier dat ik straks moest laten zien bij de uitgang.
Na zo’n 10 minuten wachten op mijn stoel ging ik voor de laatste keer in de rij staan, om te wachten voor het stempelen van het gele boekje. Opeens viel me op dat het relatief stil was in de hal. De vorige keer was ik bijna overprikkeld geraakt van het gegalm van alle stemmen en in de wachtruimte stond de muziek – type Sky Radio – zo hard dat ik baalde dat ik geen koptelefoon had meegenomen. Nu leek het heel rustig. Er werd wel gepraat, maar niet meer dan nodig. Geen toeters, geen bellen.
We gingen niet met zijn allen vrolijk op vakantie. We deden gewoon wat nodig was. Zo vriendelijk, efficiënt en geduldig mogelijk. Nergens stonden wandjes om prikselfies mee te maken, nergens enthousiaste posters om ons te bedanken. Zelfs de pleister op mijn bovenarm leek grauwer dan die van vorig jaar.
Lees ook: Vertrekhal (juli 2021)
Marjolein Rotteveel 