Vorig jaar rond deze tijd snakte ik naar nieuwe prikkels. Je mocht maar met één persoon tegelijk afspreken en het enige wat je dan kon doen was buiten wandelen, want verder was alles dicht. Je kon zelfs niet eens naar een winkel om nieuwe boeken in te bladeren of je te verbazen over rare kleding. De horeca en cultuursector waren al sinds oktober 2020 dicht.
Ik herinner me nog goed hoe ik me in maart 2021 laafde aan een gesprek dat ik één bankje verderop opving. Of dat ik begin maart een fietstochtje maakte langs het hek van de Efteling en dolblij was met elk glimpje attractie dat ik zag. Verder gebeurde er niets nieuws, niets kon me verrassen. Want dingen meemaken is toch echt iets héél anders dan een dvd-tje opzetten.
Dus toen ging ik opeens naar vogels kijken. Als puber bleef ik altijd stug naar de snelweg staren als mijn moeder enthousiast ‘buizerd!’ riep. Mijn jongste broer is professioneel vogelaar, maar tot voor kort kon het verschil tussen een koolmees en een pimpelmees mij weinig schelen.
Maar nu doe ik óók een beetje mee, met mijn instapmodel verrekijker van de Vogelbescherming en de Gewiekste vogelgids voor beginnende vogelaars. Tijdens al die saaie thuiswerkdagen ontdekte ik dat die meeuwen tegenover mijn huis kokmeeuwen waren, die in de winter een witte kop blijken te hebben. Tijdens het zoveelste coronawandelingetje in de buurt zag ik tot mijn verbazing opeens een boomkruiper. Vol verrukking stond ik naar een spreeuwenwolk te kijken. Het enige theater dat er was!
Mijn moeder werd ernstig ziek net na de corona-uitbraak twee jaar geleden. Een dubbel onzekere tijd, waarin zij vooral thuis zat. Gelukkig hadden mijn ouders afleiding van de tientallen huismussen die het voederbakje voor het huiskamerraam als stamkroeg gebruiken.
Nu zitten we wéér in een onzekere tijd. De Russen rukken steeds verder op in Oekraïne. Ze hebben een kerncentrale in handen. Nu China de kant van Poetin kiest, krijgen we misschien wel een Derde Wereldoorlog. Deze gedachten doen me denken aan maart 2020, toen corona bijna net zo ingrijpend eng was. Niets is meer veilig, niets is meer zeker. Met als verschil dat we nu weer naar de kroeg en de theaters mogen. Totdat de bom valt.
Gelukkig wordt het lente. De vogels zijn steeds harder aan het fluiten. De gierzwaluwen komen er weer aan. Nog even en mijn ouders kunnen weer kijken hoe de jonge huismusjes leren vliegen.
Maar toen zag ik het item van de avondshow van Arjen Lubach over de vogelgriep die nu heerst. Heftiger en dodelijker dan ooit. Steeds meer vogels raken besmet met dat virus, mogelijk springt het over op mensen. Dan hebben we naast die oorlog misschien ook nog een nieuwe pandemie. Maar dit keer vormen vogels geen zorgeloze afleiding meer.
Vluchten kan niet meer. Ik zou niet weten hoe.
Marjolein Rotteveel 