Toen ik op mezelf ging wonen was plastic afval scheiden net ingevoerd in Utrecht. Het gaf een goed gevoel om verpakkingen van verfmateriaal, een hoes om een tweepersoonsmatras, bakjes van magnetronmaaltijden en al dat andere plastic dat je genereert bij een verhuizing niet zómaar weg te gooien, maar aan te bieden voor recycling.
Omdat plastic afval veel ruimte inneemt, moet ik om de paar dagen naar de PMD-bak, met mijn zak vol plastic zakjes, bakjes en drinkpakken. Maar na ruim tien jaar komt er een einde aan deze gewoonte: de gemeente Utrecht gaat de scheiding van plastic en restafval terugdraaien. Ze komen weer bij elkaar, net als Marco en Leontine.
Plastic achteraf scheiden blijkt beter te werken, want er zit vaak vervuiling in het PMD-afval. Bovendien: als dat achteraf scheiden inderdaad zo goed werkt, dan krijg je véél meer plastic afval om te recyclen, aangezien veel mensen hun afval allemaal bij elkaar mieteren, áls ze het al in een afvalbak gooien. Toch vind ik het jammer.
Afvalbak
Ik zal de afvalbak zelf niet missen, met zijn onhandige klep waarvan al 3 jaar de handgreep ontbreekt. Maar wat ik wel zal missen is de weg er naartoe.
Om bij de plastic afvalbak te komen moet ik zeker 5 minuten lopen. Vroeger, in het oude normaal, deed ik dat nooit. Ik gooide mijn plastic afval weg als ik op de fiets naar de supermarkt ging, of als ik op weg was naar mijn werk, naar de stad, naar de sportschool, naar toneel, naar de bibliotheek, naar de kroeg… Enfin, naar al die plekken waar je vroeger gewoon dagelijks ging.
Tijdens de lockdown werkte ik thuis. Niet langer 4 activiteiten op één dag, mijn fiets stond werkloos voor de deur. Ik ben geen ochtendmens en ik zal nóóit uit mezelf voor 9.00 uur ’s ochtends een ommetje maken, hoeveel extra punten ik er ook voor krijg. Sterker nog: ik maak überhaupt geen ommetjes uit mezelf, behalve tegen een uur of 16.00 ’s middags misschien.
Stok achter de deur
Ik heb dus een reden nodig om naar buiten te gaan en in coronatijd is plastic afval wegbrengen een heel goede reden geworden. Meerdere keren per week is dat voor mij de aanleiding om mijn schoenen te pakken en mijn jas aan te doen. En als ik dan eenmaal buiten loop, ontdek ik hoe fijn dat is en dan loop ik nog een stukje verder en kom ik vervolgens fris mijn huis binnen waar ik fris verder ga met mijn werkdag. Ik heb gewoon die stok achter de deur nodig, in de vorm van een zak met plastic afval.
Hoe moet dat straks verder? De kans is klein dat ik nooit meer thuis zal werken, de kans is groot dat het weer winter wordt en dat ik een nog grotere stok achter de deur nodig heb om naar buiten te gaan. Een extra krantenabonnement nemen of alcoholist worden heeft geen zin, want de glas- en oudpapierbak zijn wél om de hoek, net als de bak voor restafval – waar straks het plastic dus in mag.
Thuisblijven is wat mij rest…
Lees ook: Plastic Zeroes
Marjolein Rotteveel 