Plastic Zeroes

Tijdens de grote nieuwjaarsschoonmaak kwam ik achter in een keukenkastje een oude kapotte plastic pot tegen. Het ding heeft, of had, het uiterlijk van een moderne weckpot, maar dan dus geheel van hardplastic, inclusief de scharnieren die pot en deksel luchtdicht met elkaar verbonden. Die scharnieren waren lang geleden kapot gegaan, gewoon een keer gebroken en sindsdien was de pot alleen nog maar geschikt voor onhandig en zuurstofrijk bewaren van spullen. Omdat mijn goede voornemen is om het leven zo eenvoudig mogelijk te maken en geen halfkapotte dingen te bewaren besloot ik het ding nu dan echt weg te gooien.

En weggooien vind ik dus eigenlijk zonde. Vrijwel alles zou je nog ergens voor kunnen gebruiken, vooral als de Derde Wereldoorlog nog eens uitbreekt, dan ben ik blij dat ik al mijn oude kleding bewaard heb; met een beetje huisvlijt tover ik die dan zo om in leuke strakkere bloesjes, shirtjes in rokjes en van ondefinieerbare lappen stof maak ik dan eindelijk boodschappentasjes. Verder word ik dan de bibliotheek van de buurt, met alle tijdschriften die ik bewaard heb en niet te vergeten mijn schriften en aantekeningen van groep 3 t/m mijn afstudeerscriptie.

Maar deze plastic weckpot, daar kon ik niets meer mee. De kringloopwinkel zou het ding weigeren. Weggooien dus. Maar hoe? Gewoon maar bij het restafval? Dat is toch zonde? U begrijpt vast dat ik mijn afval zoveel mogelijk recycle. Zelfs een oude kapotte sok gooi ik nog in de textielbak, want daar kan dan weer een deurmat of een industriële poetsdoek van gemaakt worden. (En weet je wel niet hoe milieubelastend het produceren van katoen is? Dan moet je dat materiaal toch zoveel mogelijk blijven benutten?) Ik ben dan ook heel blij dat ik tegenwoordig mijn plastic afval mag scheiden en sindsdien heb ik wekelijks nog maar een minuscuul vuilniszakje restafval aan de straat te zetten.

Plastic afval dus. Dat klinkt als de beste plek voor een plastic weckpot. Maar mag zoiets eigenlijk wel in die bak? Dat harde plastic, bij dat zachtere plastic van macaronizakken, perenschalen en shampooflessen. Hoe zat het eigenlijk?

Ik besloot te googelen op ‘plastic afval’ en het eerste (niet-gesponsorde) resultaat dat ik kreeg was de site van Plastic Heroes. Die website begint met een Waarom, wat, waar en hoe, maar dat vind ik onduidelijk –  zeker als ik de site op de iPad bekijk. Ik ga dus meteen naar ‘veelgestelde vragen’. Bovendien wéét ik al dat chipszakken, melkpakken en pilstrips niet in de bak mogen. Maar de bak die ik in handen heb is volledig van plastic (ok, op de schroefjes na…) dus dan mag-ie in de bak toch?

Pas helemaal onderaan de veelgestelde vragen, naast een twitterfeed waar mensen tevergeefs vragen stellen aan een niet terugreagerende @plasticheroes (ik zeg: doe dan géén twitterfeed!) vind ik ‘ Wat mag er in de bak of zak?’ , met daaronder 9 subvragen in een nogal willekeurige volgorde. Eerst ‘Moet ik de dop van de verpakking verwijderen?’ (nee), ‘Moet ik de verpakking eerst schoonmaken’ (nee) en ‘Moeten ook de etiketten verwijderd worden?’ (neehee) en dan pas de simpele vraag ‘Hoe kan ik mijn plastic fles of flacon het beste aanbieden?’

Tot slot het antwoord op mijn vraag, ‘Waarom worden alleen plastic verpakkingen ingezameld? Waarom niet ook andere plastic producten?’:
“De wet producenten verantwoordelijkheid (sic) geldt alleen voor verpakkingen.”

Toen werd ik dus boos. Ik snapte meteen hoe de wegwerpvork in de steel zat. De plasticrecycling is het resultaat van een afspraak (of nog erger: een convenant) tussen de voedselverpakkingenindustrie en de overheid. Fabrikanten moeten bijdragen aan het terugdringen van restafval; loszwervende colaflesjes en snoepzakken in de berm. Dat een oud stuk speelgoed, of zo’n plastic weckpot veel meer plastic en dus recyclingpotentieel bevat doet blijkbaar niet ter zake.

Het kan echter óók zijn dat dit gewoonweg een ander type plastic is en dat dit plastic minder goed te recyclen is en gewoon beter verbrand kan worden. Maar zeg dát dan! Ons ijverige en geïnteresseerde (want anders ga ik toch überhaupt die vragen niet lezen man) consumenten afschepen met één enkele korte verwijzing naar een wet. En ineens komt de aap uit de mouw. Plastic Heroes bestaat niet omdat het goed is, maar omdat het moet. Voor mij als consument is het echter net alsof ik mijn glazen jampot wel in de glasbak mag gooien, maar mijn glazen champagneglas niet (en de fles dan weer wel).

Uit irritatie over 1. de stomme manier van communiceren en 2. het achterliggende principe dat ineens duidelijk werd pakte ik de plastic pot, stopte hem in een tas met plastic afval en fietste naar de plasticbak.

Ik hoop niet dat ik nu ergens een plastic-omsmeltfabriek helemaal ontregeld heb. En anders: het zij zo. Dat is dan de prijs die Plastic Heroes betaalt voor onoprecht en onduidelijk communiceren.