Er was blijkbaar iets te doen in het Paleis op de Dam en mijn tante en ik gingen kijken of we toevallig een paar royals konden spotten. Achter dranghekken stonden een heleboel donkerblauwe auto’s en daaromheen liepen beveiligers in nette pakken lukraak heen en weer. Bovenop de trap stonden twee van die schildwachten strak stil te staan; 18-jarige melkmuilen met slechtzittende blauwe pakken met rare koorden om hun nek. Toeristen maakten foto’s. Een vrouw links van me legde aan een Française uit dat de koning ‘son anniversaire’ had. Aan de rechterkant vertelde een man volstrekt overbodig aan een groepje Argentijnse meisjes dat Máxima onze koningin is.
Op het moment dat wij bijna overwogen om weer weg te gaan ontstond er wat beweging: er kwamen meer beveiligers naar buiten en politieagenten scanden het publiek af op mogelijk gevaar.
Een stukje links van mij stond een meisje een A4’tje omhoog te houden; in gekleurde viltstift had ze er ‘S.O.S. Venezuela’ op geschreven. Daaronder stond in balpen nog iets wat zelfs ik van korte afstand niet kon lezen. Geen idee wat er in Venezuela aan de hand is en wat dat met ons koningshuis te maken zou kunnen hebben – en het meisje gedroeg zich verder totaal rustig. Maar vlak voordat er koninklijke mensen naar buiten gingen komen liep een politieagent op de toeriste af. Hij nam haar mee naar 10 meter verderop en legde op zo te zien rustige toon uit dat haar A4’tje niet mocht. Zij ging er zo te zien niet meteen mee akkoord, maar uiteindelijk liet ze zich vermurwen en bleef ze op de tweede rang staan, op de stoep van de tramhalte. Haar blaadje hield ze niet meer omhoog.
Toen werd er een donkerblauwe auto voorgereden en de prinsessen Marilène en Aimée liepen de trap af. Aimée (met vet grote oorbellen) stapte achter het stuur, Marilène ging gezellig naast haar zitten en ze reden weg. Even dacht ik toen dat alle koninklijke lui in volgorde van importantie naar buiten zouden komen – op zich leuk, alleen dan zouden wij te laat thuis zijn voor het eten. Maar nee, opeens kwamen Willem-Alexander en Máxima naar buiten. ‘Maxíma!’ riepen de Argentijnse meiden naast me, met de klemtoon op de i, waarmee haar naam opeens een stuk eleganter klonk dan ons Hollandse ‘Maksimoa’. En vervolgens een zin in het Spaans, waarschijnlijk iets als “wij geven je allemaal de groeten”, die eindigde met ‘Argentína!’. Máxima’s gezicht lichtte even op. ‘Oooh’, zei ze blij verrast & tegelijk keurig beschaafd.
Daarna stapten Willem-Alexander en Máxima in de auto. Ze zwaaiden en ik, ik zwaaide terug.
Ik zwaaide terug naar de auto waarin Willem-Alexander en Máxima zaten.
Ik dacht altijd dat ik een volwassen vrouw met een IQ van boven de 100 was, maar ik zwaaide dus naar wildvreemde mensen die mij totaal niet kennen.
Later had ik spijt dat ik geen foto had gemaakt van het Venezolaanse meisje en haar A4’tje, want dan had ik op Twitter kunnen laten zien hoe belachelijk de politie de vrijheid van meningsuiting schendt zodra de koninklijke familie in de buurt komt. Nog later, toen ik me realiseerde hoe dichtbij Willem-Alexander langs mijn dranghek was gekomen en toen ik me ook realiseerde dat hij tegenwoordig onze kóning is (dat vergeet ik nog wel eens) ging ik nadenken over wat er mis had kunnen gaan. Wat nou als ik in een vlaag van verstandsverbijstering een politieke leus had geroepen? “Free Tibet”, of iets anders controversieels.
Als kind was ik ook altijd bang wanneer ik een politieagent zag lopen dat ik per ongeluk iets fouts zou doen. Je weet maar nooit. En binnen een paar meter afstand van onze koning en koningin is al heel gauw iets fout. Het is (hoop ik) geen probleem dat ik de majesteiten op mijn Facebook ‘deze lui’ noemde of dat mijn tante over de prinsessen Marilène en Aimee hardop riep “Oh dat zijn de hofdames”. En Sander van de Pavert zit gelukkig ook nog steeds niet in de gevangenis. Maar wat nu als ik tegen de politie was gaan roepen dat dat Venezolaanse meisje recht had op haar vrijheid van meningsuiting?
Natuurlijk ben ik veel te verstandig om zomaar uit het niets iets te gaan schreeuwen – en bovendien was ik veel te druk met foto’s maken. Maar je weet maar nooit. Ik zwaaide immers ook naar de auto waar Willem-Alexander en Máxima in zaten.
Marjolein Rotteveel 