Op de paarse stoel tegenover me liggen twee verfrommelde bruine papieren zakjes. Een wat oudere man, kaal en met een aktetas, zoekt een zitplaats. Hij ziet de proppen papier. De prullenbak bij het raam is niet stuk en zit óók niet vol met afval. Een voor een pakt de man de bruine zakjes van zijn stoel en gooit ze op de grond.
Ik merk dat het meisje naast me, type schattige studente van 21, er ook naar kijkt. “Er is ook een prullenbak”, zegt ze.
De man is even stil. “Ja maar mevrouw, ik heb het daar niet neergegooid”, zegt hij tegen het meisje.
“Maar dan hoef je het toch niet op de grond te gooien”, antwoordt zij.
Hij zegt niets meer en het wordt stil.
Ik kijk naar buiten en zie opeens de letters ‘stilte’ op het raam staan. “Dit is een stiltecoupé”, sis ik naar het meisje en de man. Verbluft kijkt het meisje me aan. De man wordt rood.
“Ja maar zij begon met praten!” reageert hij.
“Maar dan hoef je toch niet terug te praten”, sis ik terug.
“Ja maar zij!” roept hij boos.
“Ja hallo, hij gooide zomaar die papiertjes op de grond!”, roept het meisje. “Dat is toch niet normaal!”
Ik kijk haar dreigend aan.
“Nou, het is toch zo”, fluistert ze.
De slapende man schuin tegenover me begint hard te snurken. De oude man trekt geïrriteerd zijn wenkbrauwen op. “En hij dan!” sist hij naar mij. “Dan moet je daar ook wat van zeggen!”
“Jezus meneer, doe niet zo kinderachtig”, snauwt het meisje.
In de vierzits naast ons schraapt iemand nadrukkelijk zijn keel.
Marjolein Rotteveel 