Oud en wijzen

Wat is er mis met ouderen? Ik zag een foto van een touringcar met daarin een paar grijze hoofden en trok meteen mijn conclusies. Suffe vutters op een dagtrip met onderweg koffie met gebak en als hoofdattractie een oud-Hollandse hoefsmid,een middeleeuwse kaarsenboerderij, of de Floriade, weet ik veel.
Maar toen keek ik beter en ik ontdekte diverse niet-ouderen. Een middelbareschoolmeisje, een vader met een kind van 8, een jonge vrouw… Bij nader inzien blijkt de bus gevuld te zijn met gezelschap van zo ongeveer alle leeftijden.Het beeld van 60-plussers op bustoer is blijkbaar zo sterk in mijn hersens gegrift dat ik niets anders meer zie. En dat is natuurlijk omdat ik er stiekem een mening over heb.

In het dagelijks leven zie ik verdomd weining ouderen. Ik stap ’s ochtends voor 9:00 uur in de trein naar Den Haag en na mijn werk neem ik in de avondspits de trein terug. Het publiek in de intercity Utrecht- Den Haag is een van de minst gemeleerde van Nederland; iedereen is ongeveer 40 of 50 en iedereen is ambtenaar of zou het kunnen zijn. En dat is op de vroege ochtend of in de late avondspits heerlijk rustgevend.

Ouderen tref ik vrijwel alleen als ik een keer buiten de spits reis en dat is meestal niet naar mijn genoegen. Je zou denken dat deze mensen van respectabele leeftijd de wijsheid in pacht hebben, maar ik hoor ze altijd alleen maar discussiëren over de rijrichting van de trein en of de ander het écht niet vervelend vindt om achteruit te rijden?

Verder ken ik ouderen van de 50-plusbeurs (wat natuurlijk een codenaam is voor de 60-plusbeurs), die jaarlijks wordt gehouden in de Jaarbeurs. Als ik dan ’s avonds het station uit loop, word ik tegengehouden door hordes keuvelende dames met korte kapsels en witte broeken, vergezeld door heren met grijze haren en sportieve ANWB-jacks, die mij proberen te laten struikelen over hun rolkoffertjes vol aangeschafte 50-pluswaren.
Inderdaad, een paar zeer valide argumenten om (voor)oordelen te hebben over ouderen.

In het voorjaar van 2013 besteedde de Volkskrant het volledige Vonk-katern aan de vraag waarom wij steeds zo negatief zijn over babyboomers en andere ouderen. Ze doen ons te veel denken aan onze sterfelijkheid, was de conclusie. 200 jaar geleden hadden een kleuter, een twintiger, een veertiger en een zestiger evenveel kans om binnen een jaar dood te zijn. Als je in die tijd de 60 wist te halen was je best bijzonder. Tegenwoordig overlijden mensen vrijwel alleen nog maar na de pensioengerechtigde leeftijd. Dat maakt oud worden niet langer iets respectabels, maar eerder iets wat we associëren met de dood. Een bus vol bejaarden; naar zo’n memento mori willen we liever niet kijken.

Bij mezelf speelt er denk ik nog iets anders mee. Ik geloof heel erg in persoonlijke ontwikkeling. Nieuwe dingen leren, nieuwe vaardigheden, een open blik voor wat nieuw en anders is… Ook jonge mensen zeuren wel eens over onbelangrijke zaken als het weer, de rijrichting van de trein of dingen die andere mensen gezegd hebben. Maar bij hen kan ik nog denken dat ze het gewoon nog niet weten. Dat ze het nog moeten leren. Daarom geef ik ze het voordeel van de twijfel.

In tegenstelling tot al die bejaarden die niets meer uit hun leven halen dan een bustochtje naar de Keukenhof en die in de stiltecoupé hardop hun beklag doen over onbeleefde medereizigers. Van die mensen vol vooringenomen meningen, die na één blik op een situatie meteen hun oordeel klaar hebben.
Gelukkig ben ik nog zo jong dat ik dat nóóit zal doen.